Van volhouden naar vooruitkomen

Waarom hulpverleners ook voor zichzelf moeten zorgen

Je bent hulpverlener. Je staat klaar voor anderen. In crisissituaties, bij menselijk leed, wanneer het erop aankomt. Maar hoe lang kun je doorgaan zonder ook stil te staan bij jezelf?

In mijn werk als coach voor hulpverleners spreek ik vaak mensen die jarenlang op wilskracht hebben geleefd. Politieagenten, brandweermensen, mensen in de ambulancezorg of handhaving die dachten: “Het hoort erbij. Ik red het wel.”

Totdat het lichaam, het hoofd of de relatie thuis iets anders aangeeft.

Het emmertje raakt vol

Het gaat niet van de ene op de andere dag mis. Het sluipt erin. Je slaapt slechter. Je wordt korter in je reacties. Je voelt je leeg of futloos. Maar je pakt door. Want dat is wat je gewend bent.

Totdat het emmertje overloopt. Dan zit je thuis. Of je staat nog op, maar alles in je zegt: ik wil dit niet meer.

Je werk is belangrijk — maar het is niet wie jij bent

Veel mensen in de frontlinie identificeren zich sterk met hun functie. “Ik ben verpleegkundige.” “Ik ben brandweerman.” “Ik ben politieagent.” Maar wie ben jij als je niet aan het werk bent?

Wat heb jij nodig? Wat laadt jou op? Waar ligt jouw grens?

Denken is niet genoeg

Hulpverleners zijn goed in analyseren. Logisch ook. In het werk is het vaak noodzakelijk. Maar als het over jezelf gaat, werkt dat niet altijd.

Sommige signalen moet je niet analyseren — die moet je voelen. Een lijf dat onrustig blijft. Een ademhaling die niet zakt. Niet kunnen ontspannen, ook al heb je vrij.

Dat zijn geen zwakke plekken. Dat zijn de eerste signalen van overbelasting.

Zelfzorg is geen luxe. Het is onderhoud

Zelfzorg betekent niet dat je op een matje hoeft te mediteren. Het zijn vaak juist de kleine, concrete dingen die het verschil maken:

• 5 minuten niks doen. Zonder telefoon. Zonder prikkels.
• Je gevoel uitspreken: “Ik ben moe.” “Dit raakt me.”
• Een grens trekken: “Vandaag zeg ik nee.”
• Op tijd praten. Niet wachten tot je vastloopt.

Het voorkomt dat je straks gedwongen moet stoppen.

Als het schuurt, is dat een uitnodiging

Merk je dat je thuis minder ‘aan’ staat? Dat het werk je meer kost dan oplevert? Of dat je gewoon niet goed meer weet wat je voelt of nodig hebt?

Dat is geen zwakte. Dat is een signaal. Een kans om te herijken.

In coaching noem ik dat het actie-reflectiemoment. Even stilstaan en jezelf afvragen:

• Wat voel ik nu écht?
• Wat werkte de afgelopen weken? Wat niet?
• Wat wil ik anders gaan doen?

Geen grote theorieën. Geen modellen. Gewoon eerlijk kijken naar jezelf.

Mentale kracht is niet harder worden — maar wijzer kiezen

Het draait niet om ‘je groot houden’. Het draait om veerkracht. Weten wat werkt voor jóu. Hoe jij omgaat met stress, spanning, herstel en grenzen.

Dat kun je leren. En het begint met bewustzijn.

Dus… hoe gaat het eigenlijk met jou?

Niet als hulpverlener. Maar als mens.

Stel jezelf die vraag eens. En als je voelt dat er iets schuurt of knaagt: weet dat je niet hoeft te wachten tot het misgaat.

Bekijk wat Meestership doet voor hulpverleners en gezinnen:
www.meestership.nl/coaching-hulpverleners-gezinnen